Zimowa pocztówka do was

Pomóż przetrwać

Niedokończone dzieło

Do lasu - trochę za daleko i dużo śniegu. Idę nad jezioro - znacznie bliżej. Mróz, wiatr, słońce, trzciny i biel. Jezioro jeszcze nie do końca skute lodem. Zarodki róż lodowych dopiero nabierają kwiatu. Wrócę tu, jak mróz dokończy swoje dzieło.

Mój pierwszy raz

Kiedyś nastąpi, zamierzony lub nie – ten pierwszy raz. Zawsze dzieje się coś przed i po, ale w pamięci zostaje najdłużej ten wyczekiwany moment, na którym nam tak zależało. Ciągle poszukujemy tego pierwszego razu, bo on najbardziej nam smakuje. Rozkręcamy się, wartościujemy, oceniamy i wybieramy coraz wyższy stopień trudności i satysfakcji. Najpierw publikacja - nie ważne, żeby tylko „puścili” - by świat zobaczył. Następnie – może okładka, rozkładówka, temat, do albumu, może własny album? Lokalnie, w kraju, za granicą.. i? I po drodze mądrzejemy, nabieramy rozumu, dystansu, zaczynamy bardziej rozumieć siebie i prawa rządzące naszym foto – światem. Zaczyna docierać do nas, że są pewne etapy w życiu fotografa, które się przechodzi w naturalny sposób, niezależnie od naszych pierwotnych pragnień i dążeń. Trzeba pewną drogę w życiu pokonać, by stwierdzić na koniec, że najlepiej jest być panem samego siebie.

Ale po kolei. Najpierw preludium, czyli etap pierwszy – czasopisma fotograficzne, lokalne gazety, pocztówki, kalendarze, foldery..., ale czujesz, że to nie to. Eureka! Czasopisma branżowe – inni czytelnicy, inne pieniądze i doświadczenia. Pierwsze uderzenie - rok 1990 i duży kop do przodu: „młody Technik” - pierwszy konkurs i sukces, „Przyroda Polska” - pierwsza okładka, niemiecki „die Pirsch” - pierwszy reportaż... nieźle jak na początek. Następuje efekt śnieżnej kuli..., ale ciągle, na nowo pragniesz - by zaistniał ten pierwszy raz – zdjęcie na całą stronę, rozkładówka, autorski temat, zdjęcia w albumach (jedyna wartościowa publikacja, bo zostaje na półce) i wreszcie autorski album. Po drodze zauważasz, że ten świat nie należy tylko do ciebie. Na rynku królują już Włodzimierz Łapiński, Krzysztof Sawicki, Andrzej Stachurski..., ale są i tacy, którzy zaczynają jak ja – Bracia Kłosowscy, Artur Tabor... Na najbardziej opłacalnym rynku niemieckim wchodzę między takie „tuzy fotografii” jak B. Winsmann, H. Schneider, H. Arndt, M. Danegger, S. Meyers... Zwątpienie – gdzie ja się wpycham i z czym? Powoli zaczynam rozumieć - oni posiadają średnioformatowe aparaty z osprzętem z najwyższej półki (ja tylko „Pentacona” i Canona”) i wildparki..., ale... nie mają tego co ja – prawdziwie naturalnej przyrody – fotograficznego eldorado. Rozglądając się dookoła, fotograf uczy się wielu ciekawych rzeczy – w tym czasie uświadamiam sobie jak bardzo twierdzenie NG: „mamy najlepszych fotografów świata” jest mocno przereklamowane. Nigdy nie wysyłam i nie staram się o publikację zdjęć w tym wydawnictwie. Po jakimś czasie zauważasz, że z „rynku” znikają królowie pierwszej zmiany. Co się się stało, dlaczego? Zaczynasz rozumieć, że nie zniknęli, że są i działają nadal. Oni przestali tylko tworzyć dla kogoś wartość dodaną - zaczęli pracować dla siebie. Przecież przez całe życie nie będą gonili po krzakach – ten etap „fotograficznej drogi” mają już za sobą. Który to jest etap, ilu fotografów do niego dotrze, i co będzie dalej? Jaki okaże się ten kolejny pierwszy raz?

 

Pierwszy autorski album i pierwsza duuża fotka w duużym albumie

 

Pierwsze...

Również jedne z pierwszych...

 

Pierwszy "kopniak"

Pierwsza publikacja i do tego jaka kasa, jeszcze w DM

Ciągle do przodu...

Ciągle dalej...

... i tak dalej...

... i tak dalej...

Wędkarskie tematy, grzech było pominąć, zbyt duża społeczność...

 

Ps. To nie melancholia, to porządki po przeprowadzce... :)

Pozdrowienia z krainy zimna i lodu

To nie prowokacja, tylko wspomnienie zimy z ubiegłego roku. Co z tego, że nie wytrzymałem siedząc w ciepełku i w mrozy, zawieje zrobiłem kolejna setkę udanych zdjęć zimowych do archiwum "szuflada". Straty w moim przypadku z powodu długiej i śnieżnej ubiegłorocznej zimy były duże, nie licząc rozbitej terenówki :( Odpoczynek od bieli się należy jak psu buda i basta. Chociaż nie wierzę w głoszoną teorię i powód "globalnego ocieplenia" to niech ten kominek we mgle jeszcze podymi - będzie cieplej ;) Liczę gorąco na to, że tym razem przysłowie ludowe - "Jak do Trzech Króli nie ma zimy, to już jej więcej nie zoczymy" - przynajmniej w połowie się sprawdzi.
Pozdrawiam gorąco z polskiej krainy zimna i lodu.

 

 GRUDZIEŃ brrr... 2012

 

KWIECIEŃ 2013 nie lepszy

Jeden to za mało?

Moja prywatna "Idylla"

Słynna tapeta z Widows XP. Miałem na pulpicie ten krajobraz jak wszyscy, do czasu kiedy odkryłem "ją" u siebie. O tym słynnym zdjęciu pisze portal Fotoblogia Ja swoją "Idyllę" mam na co dzień, obserwuję z okna w kuchni, z podwórka i zza stodoły. Często też kieruję obiektyw w jej stronę, kiedy się zmienia. Zmienia ją pora roku, pogoda i uprawy. Obserwuję jak odwiedzają ją sarny, żurawie, bociany... i ludzie - ktoś dba o moją "Idyllę".

 
 Trochę się o nią obawiam. Obawiam się tego, że kiedyś zniknie pod ciężarem betonowych budowli. Z jej szczytu rozciąga się wspaniały widok na okolicę, jezioro, bagienka i lasy. Piękno kusi, zniewala... i gubi. Nie wierzę, że uchroni "Idyllę" strefa krajobrazu chronionego - Natura 2000 - gdzie obowiązuje zakaz budowy na wzniesieniach. Nie uchroni jej tak samo, jak nie uchroniły przed zniszczeniem żadne zakazy - przepisy, wielu pięknych wzniesień w otoczeniu (mojej?) Idylli.